Sinds een tijdje zit O. op de kinderopvang, dat is goed voor kinderen heb ik me laten uitleggen. O. zit op een mooie, met een kok die biologisch kookt en een app met foto’s en updates. Zo word je zelfs op je werk nog geconfronteerd met zijn vieze luiers. Die updates zijn vaak vertederend en soms dwingen ze tot nadenken…

”We hebben buiten gespeeld. T. heeft geschommeld en K. met de bal gespeeld. O. loopt rond met 2 stokken en maakt tijgergeluiden.”

O. gaat nog leren om zijn veters te strikken en ongetwijfeld één of ander diploma halen, maar het kereltje maakt het zichzelf erg lastig, want ik vraag me af of ik ooit trotser kan worden dan ik nu al ben.  Er bestaat geen inspirator die zo kan doordringen tot de kern van waar het om gaat in het leven: als jij zin hebt om met twee takken rond te lopen en tijgergeluiden te maken, dan zit er maar 1 ding op….

Ik betrap mezelf er namelijk nog steeds op dat ik ”willen” en ”moeten” door elkaar haal. Ik wil namelijk van alles, zodra ik dan stappen neem om dat te gaan doen wordt het opeens ” moeten” en is de lol ervan af.  Ik heb al maanden niet geblogd en eigenlijk wil ik dat wel. Ik vind het leuk en het is goed voor me, maar zodra ik het wil gaan doen moet ik het, is de lol ervan af en de inspiratie zoek. Ik wilde graag op Arabische les, maar zodra ik me had ingeschreven kostte het me opeens toch wel veel geld en kon de tijd ook wel anders gebruiken.  Maar ook dat leert O. ons, als je met twee takken wil rond lopen kun je niet schommelen. Je kunt wel tegelijk tijgergeluiden maken, dat scheelt dan een stuk.

En dus lees je nu deze blog, of wellicht niet, want ik vraag me af hoeveel lezers ik nog heb. Maar, ik schrijf hem tenminste en kan ik nu ook zeggen ana ismi Zef, ana min Arnhem!